W rezultacie wzrostu liczby uczestników w łańcuchu dostaw i relacji sieciowych, zwiększa się złożoność całego sytemu, w konsekwencji pojawiają się dodatkowe, potencjalne źródła zakłóceń w przepływach materiałowych. Tym samym rzeczywista relacja pomiędzy strategią odporności budowaną poprzez relacje sieciowe a ograniczaniem negatywnych skutków niepewności środowiska i zakłóceń w przepływach materiałowych, musi być rozpoznana empirycznie.

Szczególnie słabo rozpoznaną pod względem ryzyka i zakłóceń w przepływach materiałowych strukturą są sieciowe łańcuchy dostaw. Tak zdefiniowana luka teoretyczna i empiryczna w naukach o zarządzaniu jest podstawą do sformułowania celu pracy, którym jest budowa modelu wzmacniania odporności sieciowego łańcucha dostaw z perspektywy materiałowego punktu rozdziału.

Opracowany model przepływów materiałowych dotyczył zarówno płaszczyzny strategicznej podejmowania decyzji przez przedsiębiorstwo będące materiałowym punktem rozdziału jak i płaszczyzny operacyjnej związanej ze sterowaniem przepływami materiałowymi.

Materiałowe punkty rozdziału, ze względu na realizację strategii dyferencjacji produktu a także związanej z nią strategii odroczonej produkcji, intensywniej kształtują relacje sieciowe niż pozostałe organizacje w łańcuchu dostaw. Jednocześnie, pełniąc rolę zabezpieczania ciągłości przepływu dóbr i ograniczania utraconej sprzedaży, są newralgicznym punktem decydującym o odporności całego łańcucha dostaw na zakłócenia.

W związku z faktem, że stopień różnicowania produktów i dostosowywania ich pod indywidualne potrzeby odbiorców jest istotnym elementem walki konkurencyjnej, można wnioskować, że tendencja do rozbudowywania relacji sieciowych przez materiałowe punkty rozdziału będzie wzrostowa, a co za tym idzie badania nad problemami przepływów materiałowych w sieciowych łańcuchach dostaw są ważnym obszarem zarówno teoretycznym jak i praktycznym.